این تصاویر، به جا مانده از سفر زنی است که به تنهایی از غرب آمریکا به شرق آن رفته. آن هم در زمانی که تنها ١٩ سال داشته. اینها، تصاویری است از نخستین سفرهایش با خود. سفری که در آن یک هفته رانندگی کرده و یاد گرفته چطور می شود زنی تنها دل به جاده بزند و دو هزارو٣٠٠ مایل طی کند. مهتاب میرطاهری حالا وقتی از آن روزها یاد می کند، صدایش جلا دارد. می درخشد «اون موقع به نظرم نمیومد کار بزرگی باشه ولی سال های بعد دیدم کمتر آدم هایی هستند که از یک سر آمریکا به سر دیگه اش را رانندگی کرده باشن و این خیلی باعث خوشحالیم شد.»

به گزارش آکاایران: ١٧سالگی برای درس خواندن راهی غربت می شود و ٢٠ سالگی دانشگاهش را از غرب به شرق آمریکا تغییر می دهد. برای رفتن به شرق، بلیت هواپیما نمی خرد یا به ایستگاه قطار نمی رود؛ دل به جاده می زند و از همانجا هم هیجان سفرکردن برایش شروع می شود.
 هیجانی که سال های بعد، از او جهانگردی می سازد که بیش از ٥٠ کشور دنیا  را دیده. مردم برایش نه فقط آدم هایی عادی که نمونه ای جذابند بلکه سفر برای دیدن آنهاست. سفرهایی به قصد دیدن انسان ها و شناخت حال و هوای شان و آنطور که خودش می گوید، سفرهای اجتماعی. دشت آفتابگردان آریزونا حالا بعد از سال ها همان تصویر روشنی را دارد که داشته.
همان تصویری که می گوید: «با خودم گفتم باید بار دیگه به اونجا برگردی و با تمام وجود بهش خیره بشی» تصویر زندگی در آمریکا با درس خواندن در رشته معماری تمام می شود و مهتاب بعد از مدتی کارکردن تصمیم می گیرد تا این بار بارش را ببندد و رویای سفرکردنش را عملی کند.
 
مقصد نخستین سفرهایش هم می شود اروپای غربی. برای نخستین سفر چمدانش را آماده می کند با وسایل بسیار «نخستین بار که سفر رو شروع کردم، چمدان بردم و همون موقع فهمیدم نباید همچین چیزی می آوردم. برای هر سفر باید وسیله مخصوص برد. برای بعضی سفرها چمدون و برای بعضی کوله پشتی. در ایستگاه قطار مرکزی کلن کمدی اجاره کردم تا چمدون رو بذارم اونجا. با چمدون نمی شد سفر کرد.»